Naar de Amazone.

Het is twee november. Allerzielen. Een vrije dag in Brazilië. Een vrije dag vlak na de verkiezingen. In Nederland zou dat gewoon een dag zijn na de verkiezingen, waar op radio en TV nog eens nagepraat zou gaan worden. Hier in Brazilië doen we dat anders. We gaan met z'n allen de straat op, maken zo veel mogelijk kabaal door massaal te toeteren verzamelen ons voor de grootste kazerne, blokkeren dus alle wegen, en proberen de militairen zover te krijgen een staatsgreep te plegen. Alle doorgaande wegen staan dus vol. Er zit geen beweging in. Het is verschrikkelijk. De gids die ons naar de startplaats van de boot zou brengen, is om 13.00 uur, zoals afgesproken in ons hotel.

We stappen in en het ritje wat ongeveer twintig minuten zou moeten duren, eindigd twee en een half uur later, en vele kilometers omrijden uiteindelijk bij de boot. Wat een frustratie bij iedereen. Gelukkig waren er nog meer gasten op de boot die last hadden gehad van het gedoe en dus ook te laat gearriveerd waren.

Eerlijk gezegd schrok ik even toen ze ons zeiden dat de boot vlak bij voor anker lag. Ik keek en zag een notendopje. Moesten we daar 3 nachten op en de woeste Amazone mee af? Op hoop van zegen klom ik aan boord van de kano die ons van het strandje naar het bootje zou brengen.

We werden met applaus begroet.

Het gezelschap bestond , ons incluis, uit 7 gasten. Een stel uit Oostenrijk, twee dames uit Zuid Brazilië, een dame uit Argentinië, en twee kaaskoppen dus.

En met viier bemanningsleden komen we dus niets te kort.

Maria de kokkin is geweldig. Drie maaltijden per dag. En eigenlijk alles even lekker. Verrassende plaatselijke gerechten.  Soms weet je gewoon niet wat je eet, maar alles is smakelijk. Nee van de honger komen we niet om.

Het is n grappig bootje. Beneden is de keuken en de slaaphokjes. Wij hebben er een met badkamer......

Zie fotos 

Wel vreselijk lachen. Gelukkig hebben we onze koffers niet mee. Zou echt niet gepast hebben. Na alle belevenissen van die dag waren we toe aan n wijntje. De bar is goed uitgerust.  Bier, wijn,zowel rood als wit, coke, en sprite. En als klap op de vuurpijl, iets sterks wat 51 heet. Er staat ook n fles champagne, maar aan het etiket te zien staat die er al een paar jaar.

Daar beginnen we dus maar even niet aan

Onze Peruaanse gids met Japanse voorvaderen, legt ons a.d.h.v. de kaart uit waar we de komende dagen zullen zijn.

Een eilanden archipel in de Rio Negro en de Rio Solimos.

Bij Manaus komen deze "zwarte" en "witte" rivier samen en heten ze Amazone.

Ten oosten van Manaus stroomt de Amazone traag door een uitgestrekt landbouw gebied. Het verval is over1600 km, 91 meter. De rivier stroomt dus traag. Vandaar dat dit soort toers naar het nationale park gaat me de archipel. Ongerept oerwoud op meer dan 400 eilanden. Het water is inderdaad zwart.

De schemering is kort, de nacht komt snel. We hebben een heerlijk diner. Dan de kano in en op jacht naar krokodillen. Best spannend om met zoeklichten op zoek te gaan naar de twee reflecterende ogen. Onze eerste kennismaking met de Amazone is geweldig. Gelukkig zijn die beesten banger voor ons dan wij voor hen, want als je te dichtbij komt duiken ze onder en zijn ze weg. Maar de geluiden van het nachtelijk oerwoud is ook iets om niet te vergeten.

We komen weer aan boord en na nog n klein drankje, snel naar bed want we worden morgen om half zes gewekt.

Tweede verhaal,:

De eerste volle dag aan boord.

Als Hugo om half zes ons wakker maakt, is het al een beetje licht. Om zes uur zit iedereen in de kano voor een ochtend toer.

De rivier staat erg laag. Overal kom je zandbanken tegen, en je kunt aan de begroeiing zien tot hoe hoog het water in het regenseizoen komt. Dat scheelt dus makkelijk vier a vijf meter. Onvoorstelbaar hoeveel water dat dan is. Vogels spotten is zoals menigeen zal weten, nu niet mijn meest favoriete bezigheid. Maar nu is het toch leuk om iets te ontdekken in die giga groene achtergrond.

Zo af en toe duikt er een kleine dolfijn uit t water, en zo af en toe springt er een vis in de kano.

En oh ja vogels, ja die zien en horen we ook.

Na twee uur spotten en terug op de boot staat het ontbijt klaar. Daar was ik ook wel aan toe.

Na het ontbijt lange broek en wandelschoenen aan voor een jungle walk 

Per kano ergens aan land en met de man met het kapmes voorop baanden we ons een weg door de begroeiing. Mijn god wat een inspanning. Om de twee meter stilstaan, wachten. Het is vreeselijk vochtig en benauwd, je zweet je helemaal het kleplazerus. Planten, bomen, lianen, bladeren, tonnen bladeren op de grond. Je zakt weg, struikelt grijpt je vast aan stekels, en het oerwoud laat je zien dat je er eigenlijk niet thuis hoort. Maar wel overweldigend. Zo dicht is die begroeiing dat het bijna donker wordt.

Gelukkig was het een frisse dag en niet zonnig, anders was het nog benauwder geweest.

Na twee uur ploeteren waren we weer terug bij de kano.

Heerlijk om tegen de wind in wat op te frissen.

Bij ons varend hotel aangekomen kon er gezwommen worden. De lunch was heerlijk. Ik had het gevoel alsof ik er al n hele dag op had zitten dus een heerlijk middagslaapje  was geen slecht idee.

Tegen vieren gingen we weer de kano in. de boot was ondertussen via allerlei kreken op een andere plek aangekomen, op zoek naar apen. En natuurlijk vogels.

Die laatsten wel, de eersten niet gevonden. Een ook de krokodillen gaven niet thuis.

Terug op de boot stond het diner klaar 

In overleg wordt besloten morgen niet verder stroomopwaarts te gaan maar naar een plek waar roze dolfijnen zijn te gaan waar je mee kunt zwemmen.

Daarvoor moeten we vanavond dus nog wel n eind varen en morgen weer om 05.30 opstaan 

Dus hoppa het mandje in.