Recife, Olinda.

Eigenlijk is vliegen een oer saaie bezigheid, tenzij je een gesprek aan gaat met degene de naast je zit.

Ik geloof in voorbestemdheid. Sommige mensen denken dat het toeval is. Het maakt mij niet uit, maar het overkomt je.

Een twee en een half uur durend gesprek met mijn buurman. Heerlijk om open, zonder gêne gewoon over allerlei onderwerpen het te hebben en een connectie te voelen.Hij doet wat met mij, ik doe wat met hem. Er zijn vragen, er is evenwicht.  Bijzonder.

In Recife staat er weer een mannetje met een bordje met onze namen.  Leuke gozer trouwens.  Helaas geen woord Engels dus communicatie via de vertaal App.

We wachten op zijn auto,  Rini rookt nog even. We stappen in en worden voor 1 nacht naar een hotel in Olinda gebracht.

Het is na middernacht als we daar arriveren. Moe, en met een ernstige behoefte aan een douche, moet je bij mij niet aankomen met allerlei digitale doorschakel appjes waar je allerlei onzinnige info moet invullen voor de politie.

Laat ze de tering krijgen. Ik wil onder de douche en naar bed.

Ga naar mijn kamer, ik trek  de kleren van mijn lijf en stap onder een koude douche 

Maakt niet uit. Het is water. En langzaam wordt het warm.

En dan plots een klop op de deur. Niet reageren.maar dan nog een paar kloppen.Druipend van het water met nog net een handdoek om mijn middel doe k de deur te open. De jongen van de receptie

Hij had nog wat info nodig voor de registr atie voor de politie. Dat moest via een app. ,Wat een gedoe. Uiteindelijk is alles goed gekomen.

Eindelijk echt slapen.