Het Water komt samen.

En als je uit mag slapen, tja dan ben je voor de wekker wakker. Ik werd spontaan wakker en  realiseerde me dat er iets in me was dat zorgde dat ik naar buiten moest gaan. En . .. wat een fantastische zonsopkomst. De wereld om ons heen werd verlicht. Schuchter scheen de zon. De wolken moesten nog even overleggen of ze zouden blijven of hun hoofd zouden buigen. Ze bogen en verdampten. Blauw werd de hemel.

De  rivier begon te glinsteren, de motor van de boot ronkte tevreden en de koffie was vers en lekker.

Voor het eerst in erg lange tijd was ik blij dat ik wakker was op dit uur. Het was weer zo'n moment van verwondering.

Openstaan voor dit soort momenten geeft je denk ik de kracht om te leven. Gelukkig is dat niet alleen om 7 uur smorgens.

We zijn met ons notendopje onderweg naar het punt waar het witte en het zwarte water samenkomen. Voor mijn gevoel is dat het punt waar de Amazone begint.

Het is voor mij een magisch punt. Het samenkomen. Het samen verder gaan. Het overgeven van het individualisme, het zelf nog even zijn,ondanks de wetenschap dat het alleen samen is hoe de eindstreep behaald kan worden. 

Natuurlijk begrijp ik dat de pH waarde van het water oorzakelijk is. Maar enige emotionele en  filosofische gedachten mogen er zijn.

Zien en stilstaan bij dit fenomeen en de tijd hebben te denken, is een fantastisch voorrecht.

Dan varen we de Amazone op. Ik ben ontroerd. Wederom ben ik daar waar ik zo lang van gedroomd heb. Hoe anders is het. Maar hoe mooi is het ook. Ik ben op de Amazone. En ik ben.

Zoals het met alle hoogtepunten gaat, ze gaan over. We varen terug. De tocht zit er op. Het is tijd om afscheid te gaan nemen. Afscheid van het kleine groepje toetisten, de gids, de bemanning. We stappen ineen auto en rijden naar het vliegveld. Drie uur vliegen naar Brasilia, een uur wachten, twee en een half uur naar Recife. Het zal laat worden vanavond.