De watervallen.

Watervallen. Het is een woord. Je zegt t zo. Eigenlijk niks aan.

Maar,

Twee komma  zeven kilometer breed. Zestien miljoen liter water per seconde donderd er naar beneden ( vandaag geschat). Bedenk even wat dat voor geweld dat is. Waanzinnig dus.

Onvoorstelbaar, prachtig, ongelooflijk fantastisch, niet te bevatten, knetters vet dus.

De bus haalde ons om 07.30 uur op. Na eerst nog wat andere mensen opgepikt te hebben, gingen we richting nationaal park Bij de ingang kregen we een papier. Het toegangsbewijs voor het nationale park. Met streepjescode die gescand zou worden. Alleen, helaas pindakaas, de printer had t niet goed gedaan dus de scanner herkende niks. Gelukkig was het dermate druk, het leek de Efteling wel, dat de man van de scanner ons gewoon door liet lopen. 

Ach wat schattig, we werden in een smalspoor treintje gezet.

Flink proppen want iedereen moest mee.

Helaas konden we niet naar het eindstation. Vorige maand is er een enorme vloed aan water geweest door giga regenval. Daardoor is een brug en een deel van het spoor weggeslagen.

Heerlijk om de volle mep te rekenen, maar de helft te bieden.  Maar dit even in de zij lijn.

Er zijn twee trails. Een Upper en een Lower. Wij deden met ons groepje eerst de upper. Je loopt hier over de watervallen en kijkt naar beneden.  Fantastisch. Het geluid alleen al van dat neer stortende water. 

Volgens mij ben ik niet echt dom, maar dit natuurgeweld is voor een sterveling als ik eigenlijk niet te bevatten. Bijna twee kilometer breed zijn de watervalken. Drie kwart op Argentijnse bodem. En zoveel water, en het gaat maar door......... 17.000.000 lieter per seconde dondert er naar beneden. Niet te bevatten. Bedenk je dus als je dit leest dat er minimaal al achthonderd miljoen liter water naar beneden is gestort. Denk effen voor je verder leest.

Onvoorstelbaar gaaf.

Nadat we zo ver als het kon de Argentijnse kant hadden bekeken van de bovenkant, liepen we terug naar het begin van de trail. We hebben vandaag in totaal meer dan 14 kilometer gelopen.

Even wat gerust , gegeten en gedronken en toen  was de "lower trail" ons volgende doel 

De watervallen van de onder kant bekijken.

Veel trappen, dus veel hijgen.weinig lucht Doorzetten, niet klagen, genieten. Maar eerlijk gezegd wel met moeite en op een gegeven moment wat angst. Kan ik dit,??Maar even zitten en de adem oefeningen doen van fysio Niels deed wonderen. Ik kon weer door.

Na de korte stop voor de lunch een uur lang in een open truc door het oerwoud naar de boot.

Zwemvesten aan, alles wat droog moest blijven in een waterdichte zak. Schoenen sokken uit. Telefoon, camera opgeborgen. 

En daar ging die boot.

Drie giga buitenboordotoren gaven vaart. Het kolkende water tegemoet. Wat fantastisch. Toen dacht ik nog van:" ach, het zal met die nattigheid wel mee vallen". Bij de watervallen aangekomen was er op een plekje in de rivier rustig tijd om fotos te maken met het vallende geweld op de achtergrond.

Leuk, maar ik zag  de bemanning van de boot hun oliepakken.aantrekken.. 

Dat beloofde veel nattigheid.

En ja hoor, toen de fotos gemaakt waren, de cameras veilig opgeborgen, gaf de boot gas, en daar gingen we.

Helemaal te gek. Zeik nat in twee seconden.  Geweldig. Dwars door de waterval. Zo giga veel water, ik zag niks meer voelde alleen de ene plens na de andere over me heen komen. Overal was water. H e l e m a a l   t e g e k 

Jezus wat een ervaring. Alles was nat. Werkelijk, het klotste tot in mijn kruis. Gelukkig was het niet al te koud.

Oh oh oh.wat geweldig. Wat een giga ervaring. De tweede ronde door het water was ook te gek. Iedereen lachen, schreeuwen emoties uitten. Wat geweldig.

Een ervaring om nooit meer te vergeten. Dit wil ik nog een keer met iemand doen.

op de terugweg over de stroomversnellingen gaf de boot gas. Mijn god wat een snelheid. Het gevolg was dat, behalve mijn kruis, alles droog was toen we weer van boord moesten. 

zwemvest uit, schoenen weer aan en honderd treden klimmen naar waar de truc staat die ons weer een uur door het oerwoud schommelde.

bij de centrale post aangekomen gelukkig tijd om wat te drinken.

moe, maar onvoorstelbaar voldaan even gezeten. De bus bracht ons naar het hotel 

Tijd voor een wijntje.

Heerlijk gegeten in de stad en nu een wijntje op de kamer.

Morgen vroeg weer op om de Braziliaanse kant van de watervallen te zien.

Tsja en op zo'n prachtige dag, zo' n dag dat je zoveel moois ziet, je jezelf zo gelukkig weet dat je dit allemaal kunt meemaken, krijg je savonds een overlijdens bericht. Verwacht maar toch...

Dan begin je te begrijpen dat er evenwicht moet zijn. Dan begin je te snappen hoe waardevol het is wat je doet, en meegemaakt. Dan snap je dat je ervaringen er niet zo maar voor niets zijn.

Dan snap je dat je leeft. En dan is het niet doenlijk om je emoties binnen te houden. Dan komt  er een dikke traan. En dat mag. 

Verdriet, blijdschap, liefde, De natuur van vandaag heeft het in zich.

Wat was het een fantastisch dag.