Cassale Rosso.

Al zes dagen in Cassale Rosso. De eerste gasten zijn al weer gegaan en anderen zijn al gekomen. Het was gezellig en het is gezellig. Iedereen gaat  heerlijk z'n eigen gang. Niet moeilijk doen, gewoon zijn en laten zijn. Heerlijk. 

Momenteel zijn we met z'n tienen. 

Spoleto, de dichtsbijzijnde grote stad, heeft een prima buurtsuper waar allerlei lekkers te koop is. We komen dus niet om van de honger. Verre van dat.

De trouwe lezer zal zich afvragen waarom er een paar dagen geen verhaal is gekomen.

Nou dat zat zo:

Frans dook het zwembad in ging een baantje zwemmen en ging daarna op n luchtbedje drijven. Plots voelde hij wat in zijn broekzak. Oh oh wat n schrik. Hij had zijn telefoon nog in zijn zak zitten.

Hoe dom kun je zijn.

Nou, die deed het dus niet meer.

Paniek, schrik, balen, hoe moet dat nu?

Tot ik me realiseerde dat ik vroeger de hele wereld over reisde zonder telefoon. Het was dus een questie van terug in de tijd. En waarom zou dat lastig zijn?  Maar lastig was het wel. Geen contact, een gevoel van verbroken verbindingen, controle verlies en ga nog maar even door. De moderne techniek is geweldig, maar maakt ons ook wel erg afhankelijk.  Misschien is het schrijven van brieven aan het thuisfront, zoals ik vroeger tijdens mijn reizen deed, zo gek nog niet.

Gelukkig is het hier zo warm(38/40 graden) dat heel langzaam het ding aan het opdrogen lijkt.

Langzaam komen functies weer terug. Eerst kon er weer dataverkeer plaatsvinden, en vandaag kan ik weer bellen. Foto's maken lukt nog niet., maar er is alweer een lens zonder condens.

Het komt dus wel weer goed.

Een questie van geduld. Zoals zoveel in het leven. Een mooie oefening, en realisatie van mijn eigen verknochtheid aan dit telefoontje. 

De komende tien dagen ben ik nog hier in het huis. Er staat nog een concert, een wijnproeverij en wat bezoekjes aan steden en dorpen op het programma.

Ik zal niet iedere dag meer wat schrijven. 

Maar hoogte punten ga ik natuurlijk met jullie delen.