Het einde van het Italië avontuur.

Zoals overal een begin aan zit, komt ook overal een einde aan.

Wanneer je aan een nieuw avontuur begint, ben je vol verwachtingen, vragen, je stelt je zaken voor, je bedenkt.

Hoe mooi is het toch te constateren dat elke nieuwe ervaring zijn eigen weg heeft, zijn eigen verhaal maakt.

Ik had me van deze Italië reis een aantal zaken van te voren af zitten vragen. : Hoe kan ik de boys zo goed mogelijk tijdens hun fietstocht ondersteunen? Wat verwachten ze van me? Heb ik me voldoende voorbereid voor eventuele ongelukken? Kan/moet ik misschien ingrijpen? En zo ja hoe doe ik dat dat met deze twee eigenheimers?

Allerlei vragen waar ik aan het begin geen antwoord op had, maar die ik wel stelde.

Maar het liep zoals het liep. Zoals ook het leven loopt zoals het loopt. Geen probleem dus. Het bleek wederom een questie dat een mens het meest lijdt van het lijden dat hij vreest. 

Ook de dagen in het huis van Emanuelle waren fantastisch. Gewoon doen wat je wil/kan. Gewoon er zijn. Samen met de mensen om je heen. In alle rust en gelatenheid. Misschienheb ik daar  wel de kracht van Assisi het meest ervaren. Het stemt mij dankbaar.

Gisteren zijn we uit Italië vertrokken. Er was een noodweer. Regen storm geen zicht op de weg. Leuk om over na te denken en daar een betekenis aan te hechten. Alles mag.

Vandaag is onze laatste nacht van dit avontuur.

We slapen in Limburg an der Lahn. Het is hier nog steeds warm, en in een hotel zonder airco is t lastig slapen, maar goed schrijven.

Morgen weer in Den Dolder. Fijn om iedereen weer te zien. Ervaringen te kunnen uitwisselen. Weer samen te zijn.

Maar niet voor lang.

Over ruim 3 weken begint het volgende avontuur.

Zuid Amerika wacht.

Ik sluit nu dit blog. Op 18 september ben ik, als alles goed gaat,op Curaçao. Daar begint mijn zuid Amerika avontuur. Dan komt er n nieuwe serie verhalen voor wie het lezen wil.