Covid vier. Hoe boos kun je worden

Lig ik vanmiddag even lekker en slaapje te doen, wordt er op mijn deur geklopt.

Een dame van de Chileense overheid met een tolk kwam kijken hoe het met me was. Dat wil zeggen, ze wilden controleren of ik op mijn kamer was 

Dat ging dus voor mij te ver. En als iets voor mij te ver gaat, dan wordt ik boos. En als ik werkelijk boos wordt dan weet ik de woorden te vinden die dat gevoel duidelijk maken. Ook voor iemand die geen Engels spreekt 

In een monoloog van bijna 20 minuten heb ik duidelijk gemaakt dat ik Chili een apenrepubliek vind. Een land dat discrimineert, een land dat meet met verschillende maten, een land wat niet waard is om opgenomen te zijn binnen de internationale gemeenschap, en dus een land is wat binnen de internationale betrekkingen aan de tand gevoeld dient te worden.  Daarnaast is het een land dat wetenschappelijk gezien niet enig idee heeft wat Covid is. Kortom, ik ben niet bereid om de dombo regels van dit land, welke niet consequent gehanteerd worden, te volgen.

Als de Chileense overheid mij binnen wil houden, moeten ze het leger sturen. Ik ga, als ik terug ben in mijn land een ineternationale campagne voeren tegen Chili.

Oeps. Plotseling hadden ze niets meer te zeggen. 

Bovenstaand maakt me boos. Niet alleen is er een discrepantie in de aanpak, maar er is dus ook willekeur 

Dat zou niet mogen zijn.

Morgen komen ze weer aan mijn deur. Morgen doe ik niet open. Ik laat me niet controleren. Ik ben een vrij mens, ook al ben ik positief getest op Covid.

Als homoseksueel laat ik me niet discrimineren, laat staan als positief geteste op Covid.

Er zijn grenzen. En die gaat Chili ook niet over. Tot hier en niet verder.