Dag drie op ons notendopje.

Ja ja, de klop op de deur was gewoon om half zes. En ja, het was al n beetje licht.

Na n heerlijk bakkie koffie de kano in. Geen idee waar we ergens waren maar gelukkig weet de gids het wel 

We varen rustig een riviertje op 

Het rare is dat we nu opn zijtak van de Amazone varen. Andere vegetatie, meer vogels. Ook n andere kleur water. We komen veel vogels tegen. En op n goed moment ook visarenden. Prachtig gezicht. We proberen ze te lokken met door vissen ( diepvries) in het water te gooien. Die vogels hadden hun ontbijt al gehad. Ze trapten niet in onze sluwe lokmanier. Jammer, maar toch een prachtig gezicht. Deze vogels.

Op de terugweg legden we ergens aan en begon Hugo stukken banaan te gooien.

En ja hoor. Even later kwamen er aapjes uit t oerwoud. Die hadden wel zin in n stukje banaan 

Geweldig om zo'n familie apen te zien. 

Ach wat is het toch mooi om dit te kunnen en mogen zien. Gewoon in n kano zitten, en de natuur z'n gang te laten gaan. Gewoon ervaren. Tja hoe moet ik dit uitleggen?

Nou, gewoon niet. Sommige dingen moet je ervaren, voelen. Daar is taal te beperkt voor.

En dan te bedenken dat we nog niet eens een ontbijtje achter de kiezen hadden. Dat smaakte dus prima toen we weer op de boot waren.

Na nog n kopje koffie werd het tijd de zwembroek aante doen. We gingen met roze zoetwater dolfijnen zwemmen. In een breed stuk van de rivier dreef n soort houten schuurtje met n trapje aan de voorkant het water in. We kregen op een wel heel vreemde manier een zwemvest om ons middel gebonden. We daalden af in het water waar op ongeveer anderhalve meter diep een houten platform was waar we op konden staan. De man vanhet schuurtje kwam met n emmer kleine visjes, en enkele ogenblikken later zwommen de roze dolfijnen rondom ons. Een voor een , samen met de man van t schuurtje mochten we de dolfijnen aanraken. Niet op de snuit en niet op de kop aanraken. Alleen over de buik  aaien. Zo zacht. Prachtig om te doen in eerste instantie ook wel even eng. Ze zijn best groot.

Jammer dat het water zo troebel is, je ziet ze pas als ze vlak bij zijn. Wat een ervaring.  Wat n super slimme dieren zijn het.  

Bij het schuurtje werden ook arapairas gehouden. De grootste vis van de Amazone. Kan tot 200 kilo wegen en twee meter lang worden.

Giga vissen.  Goed dat ze weer worden gekweekt, want ze waren bijna uitgestorven door overbevissing.

Terug op de boot snel omkleden want we moesten nog op bezoek bij een jungle familie. Daar kregen we uitleg over het hoe en waarom van Maniok, en wat je er zoal mee kunt doen. Interessant. Maar veel leuker waren de kindjes die het eigenlijk wel raar maar ook leuk vonden dat er vreemde mensen waren. Een uitdaging dus om het vertrouwen te winnen. En ach, met n hoed, n zonnebril en constante herhalingen, kwam dat ook weer goed 

We sloten de dag af met een lang stuk varen, het passeren van de grote brug bij Manaus en een prachtige zonsondergang. De Amazone nam op een fantastisch kleurrijke wijze afscheid van ons.

Morgen mogen we uitslapen tot 07.00 uur.