Timmelsjoch

Wat kan de natuur toch prachtig zijn. Zo overweldigend zo groots. Vandaag door de bergen gereden en zo ontzettend onder de indruk geraakt. Hoog, steil, ruw, . Er zijn eigenlijk geen woorden voor. Het is een gevoel. Een gevoel van nietigheid. Zo n bergmassief zet je wel even op je plek. Laat je beseffen dat je eigenlijk in de wereld maar een heel klein onderdeeltje bent. Prachtig.

Vandaag had ik het geluk dat ik op twee mensen moest letten en er een beetje voor zorgen, die hadden besloten de Timmelsjoch op de racefiets te beklimmen.

We begonnen dus in Sölden. Het werd direct al behoorlijk klimmen. Vanavond hoorde ik van Ton dat hij op dat moment twijfelde of hij het zou halen.

En achteraf gezien was die twijfel helemaal niet raar. Wat een beklimming was het. In mijn ogen gewoon gekkenwerk. Zo steil soms en als het vlak leek dan was dat gezichtsbedrog.

Na ruim drie uur, en het uiterste van hun lichaam en geest gevraagd hebbend kwamen ze op de top aan.

Respect!!!!!!!!

Tijdens de beklimming zorgde ik ervoor dat ik op strategische punten stond om eventueel assistentie te verlenen.

Vers water, n jas, en een bemoedigend woord.

Erg fijn om te doen. Daarnaast gaf het me de tijd om rustig de omgeving in me op te nemen. Geweldig. Telkens een ander uitzicht, steeds weer mooier en mooier.

Wat een ervaring.

Uiteindelijk de top op ruim 2500 meter. De wolken vlogen om mijn hoofd. Steen koud.(11 graden) De Goelashsoep in het restaurantje op de top ging er wel in.

Maar toen.

Toen de afdaling aan de Italiaanse kant.

Heb er weinig van gezien heb alleen de eerste 5 kilometer doodsangsten uitgestaan.

Mijn God wat steil en zo dicht langs t randje en zo diep. Op n gegeven moment moest ik echt mezelf flink aanspreken, anders was ik niet verder gegaan. Als ik er nu weer aan denk, word ik weer misselijk.

Iets verder naar beneden werd de weg wat beter en durfde ik opzij te kijken. Natuurlijk was het hier ook prachtig. Zo mogelijk nog mooier dan aan de Oostenrijkse kant.

Halverwege de afdaling rust gehouden en in een restaurantje wat gedronken.

Vannacht slapen we in een soort klooster,conferentie oord, vormingscentrum o.i.d.

Op mijn eenpersoons kamertje voel ik me wel n beetje een kloosterling.

De natuur van vandaag heeft me weer eens even geholpen om over het bestaan na te denken. De tijdelijkheid en de eeuwigheid.

De rotsen zijn de eeuwigheid voor de mens, maar de mens is de eeuwigheid voor de eendagsvlieg. Hoe relatief is tijd.