De wereldstad Pennabilli.

Vanochtend van Ravenna afscheid genomen. Bij de stadspoort nog even stilgestaan. En een big smile kwam op mijn gezicht.

Wat ben ik blij dat ik dit heb meegemaakt.

Die blijdschap verging al snel toen ik me weer in het Italiaanse verkeer begaf. Wat een malloten heb je hier op de weg.

Nu ben ik zelf echt geen rustige rijder, maar wat je hier aantreft is werkelijk te gek.

Richting aangeven? Hoezo? Constante snelheid? Nooit van gehoord. Inhalen waar t eigenlijk niet kan en helemaal niet mag? Ja natuurlijk! En ga zo nog maar even door.

Een avontuur dus.

Onderweg nog even naar het strand geweest. Maar het was snoei heet en er stond een behoorlijke wind.  Donkere wolken pakten zich samen boven de zee.

Wel n gek gezicht. Ik zat in de zon en keek naar een zwarte lucht boven zee 

Voor de lunch hadden we in een dorp afgesproken. Nauwelijks daar aangekomen of er volgde een ontzettende snoeiharde en scherpe donderklap. Regen.

De boys waren net op tijd binnen. Heerlijk n stuk pizza gegeten en het werd weer droog.

We hadden een hotel besproken in  Pennabilli (echt n wereldstad maar niet heus) en dat was vanaf de plek van de lunch niet meer echt ver.

Ik besloot om even een kleine omweg te maken via San Remo. Dat was het laatste Europese land waar ik nog niet geweest was.

Nu dus wel. Europa is klaar!

San Remo stad ligt boven op een berg. Je moet beneden parkeren en gaat verder met of n kabelbaan of liften.

Eenmaal in de oude stad wil je eigenlijk zo snel mogelijk weer weg. Mijn god wat n toeristische meuk. Restaurantjes en soevenierwinkels. Dat is wat je ziet. En heel veel Nederlanders. En die winkeltjes verkopen allemaal het zelfde. Wapens, van pistolen tot automatische geweren, messen, leer, en parfum. Oh ja juweliers had je er ook genoeg.

Na ruim n uur hield ik het voor gezien, en nam wat liften terug naar mijn auto 

Heerlijk die rust.

Het hotel in Pennabilli is top. Niet te begrijpen dat er in dit gat zo n hotel is 

Toen ik alle bagage over de kamers had verdeeld werd het tijd voor een kort middagslaapje 

Helaas. De boys waren al aangekomen en stonden voor mijn deur. Wederom de reisleider aktiviteiten uitgevoerd en daarna heerlijk een plons in het zwembad genomen. De boys namen ook een welverdiende koele plons. Heerlijk na toch ook weer een prestatie van formaat. Het was voor hun vandaag veel klimmen.

Vanavond in het enige restaurant dat open was gegeten. Dat is makkelijk want dan hoef je niet na te denken waar je wilt zitten.

De boys zijn nu naar bed en ik ga ook zo. 

Een reisdag vandaag, met al haar uitdagingen. Mooi om even bij te komen van de emoties van gisteren.

Morgen naar Assisi. Daar verheug ik me onvoorstelbaar op. Ben benieuwd of  het daar zijn me weer kan helpen zoals het me nu al twee keer is overkomen. Ik vertrouw erop, voel dat ik het nodig heb.