Deel 3

21 april 2019 - Gisborne, Nieuw-Zeeland

Eigenlijk zou dit hoofdstuk een andere titel moeten hebben. Ik  laat het aan een ieder om na het lezen van dit verhaal een passende titel te bedenken. Wanner je e de kaart van het noorder eiland bekijkt dan zie je dat er een natuurgebied ligt tussen Rotorua en Gisborne. Wanneer je vervolgens de routeplanner instelt om van Rotorua naar Gisborne te gaan geeft hij de route langs de kust aan..nu ben ik niet zo van nationale parken maar hier in Nieuwzeeland is de natuur toch wel erg intrigerend. Dus ik dacht: ik ga dwars door het nationale park. Natuurlijk zag ik op de kaart dat het een grijze weg was, maar ja, het zal wel goed komen.

Vlak voordat ik de bergen in reed met mijn hotel zonder service maar op wielen, zag ik een bord dat de weg "open" was. Dit bord gaf enige spanning maar die verbleekte al ras daar de weg prima te doen was.  Tja tot aan die eerste bocht. En daarna heb ik 200 km moeten wachten tot er weer een recht stuk in de weg zat van meer dan 100 meter. In het begin is het nog een uitdaging. Maar als de weg steeds smaller wordt, het asfalt ophoudt te bestaan er alleen nog gravel is met afgronden naast je. Geen tegenliggers Dus gaat deze weg wel ergens naar toe? Dan wordt het na een paar uur sturen sturen en sturen toch wel wat lastig om het vertrouwen in de kaart te houden. Dom doorgaan zeggen ze wel eens maar dat was vandaag het geval. 

Maar het was mooi. Heeeeeel mooi. God wat is die natuur hier ongerept. Rauw prachtig. Eng. Veel Groots. Onbeschrijflijk mooi.

Toen ik eindelijk na 4 en een half uur bochten draaien in de bergen weer aan de kust beland was bleek ik nog 100 km te moeten naar Gisborne. God zij dank had ik op de top van de berg kunnen tanken anders was ik in de wildernis stil komen te staan. De voorzienigheid was weer met me.

Na bijna 8 uur rijden was ik eindelijk bij de door mij uitgezochte camping aangekomen.

Ze hadden plek. En wat voor plek. Direct op het strand. Vannacht wordt ik welverdient door het geluid van de golven in slaap gesust. Een beloning van moeder natuur voor een niet zo doordachte maar wel prachtige aktie dag.

Foto’s

6 Reacties

  1. Walter van der Griend:
    21 april 2019
    De gevaarlijkste wegen...en de onbevangen voorbereiding ( dus niet).
  2. Sanne Koning:
    21 april 2019
    Frans, ik vind het zo geweldig om je verhalen te lezen. Ik geniet ervan en verbaas me ook hoe het soms net goed gaat! Ik wens je nog heel veel plezier.
  3. Conny:
    21 april 2019
    Het lijkt inderdaad een aflevering van de gevaarlijkste wegen. Maar die brengen je dus ook op de mooiste plekken! Iets om van te leren?
    Of zoals Pippi Langkous zegt:'Ik heb het nog nooit gedaan dus zal ik het wel kunnen'.
    Nou alleen de foto's nog💋
  4. Lies:
    21 april 2019
    Vaak ben je te bang😁
  5. Joop en Anneke.:
    22 april 2019
    Frans wat een ongelooflijk verhaal, het lijkt wel een spannend boek!!
    maar je zult je ook wel alleen hebben gevoeld daar op die wegen.
    ga door met schrijven, het is heel mooi om te lezen.
    groet Anneke Vermeulen.
  6. Marian Veldhuis:
    27 april 2019
    Wat een mooi kleurijk campertje Frans