Rangiroa.

Na een dag op zee vanochtend aan gekomen bij het grootste atol ter wereld. Tja en omdat het zo groot is kun je het niet in z' n totaliteit zien.  De lagune binnen varen was wel even een dingetje voor de bemanning. Een stroomgeul van ongeveer 50 /60 meter  breed met stroming erin en eruit. Een kolkende massa dus en aan beide kanten koraal. Maar ons bootje ging er met alle rust doorheen. Die kapitein is toch een goeie hoor. We hadden ons ingeschreven voor een tour met een boot met glazen bodems. Omdat ik niet meer kan snorkelen was dit de beste optie. Naast de kapitein ging er op het bootje een zwemmer mee. Eerst gingen we haaien kijken die bij de visafslag op hun ontbijt aan t wachten waren. Toen het afval in zee werd gegooid ontstond er een waar waterballet. Tientalle haaien vochten om het lekkerste stukje.  Ik wilde nog proberen om ze uit mijn hand te laten eten, maar heb dat plan toch maar niet tot uitvoering gebracht.

Zo te zien keken die beesten niet zo nauw. 

We zitten trouwens nu weer op zee op weg naar Bora Bora en varen tussen allerlei kleine atollen door. Het enige wat je dan ziet zijn rijen palmbomen die uit de golven lijken te komen. Heel surrealistisch. 

Na de haaien gingen we vissen kijken. Tja vissen kun je moeilijk trainen maar als er iets te eten valt komen ze snel. Dus de zwemmers gingen overboord en schoten met hun harpoengeweer een vis. Je wil niet weten wat er dan voor kannibalisme plaats vindt. In een mum van tijd is de vis door anderen verschalkt. Ook een aantal murenes deden mee. Toch wel wat vieze en enge beesten.  Maar die anderen zijn werkelijk prachtig om te zien. En zo veel.

Nadat we nogwat koraal hadden bekeken werden we op de tender afgeleverd die ons naar een strandje bracht. Bekijk de foto's en als je nu niet jaloers bent dan klopt er iets niet aan je. Ik ben weer jaloers op mezelf. 

Na de lunch aan boord een interessante lezing van Victoria over de recente geschiedenis van dit gebied. Vergeet niet dat hier door Frankrijk allerlei kernproeven zijn genomen.

Vanavond hebben we een gala diner. Maar wel in korte broek.

Een klein dompertje hadden we te verwerken. Al sinds het plannen van deze reis had ik mijn zinnen gezet op een helicoptervlucht over Bora Bora. En dat leek Rob natuurlijk ook wel wat. 

Nu blijkt het morgen een nationale feestdag te zijn en dan heeft iedereen vrij. Dus ook de piloot van de helicopter. Toen ik eigenlijk best wel een beetje teleurgesteld en verdrietig dit aan mensen vertelde kreeg ik van 3 verschillende kanten te horen dat het waarschijnlijk zo was dat ik  die vlucht niet nu moest maken en dat het een teken was dat ik in dit leven nog eens terug zou komen. Op de eilanden noemen ze dit MANA.

Zouden de goden gelijk hebben?