Lombok en de aardbeving.

Gisteren, op weg van de haven naar de hoofdstad waarbij we zowaar een e hte 4 baans snelweg konden nemen, vroeg ik me af wat er nu te zien zou zijn van die vreselijke aardbeving van vorig jaar augustus. Op het errste gezicht lijkt alles OK. Je ziet langs de weg geen ingestorte gebouwen, geen puin, eigenlijk dacht ik dat we behoorlijk te pakken waren genomen door het "nieuws". 

Vandaag zijn we echter het binnenland ingetrokken. Op bezoek bij een oom van Joe die ons meenam naar zijn dorp. Tja daar werd het een ander verhaal.  Werkelijk onvoorstelbaar. Alles, zo n heel dorp tegen de vlakte. Mensen die nog steeds in tenten moeten leven. Ze proberen weer iets van een huis op te bouwen met de weinige middelen die ze hebben. De regering heeft beloofd dat elk gezin weer een huis krijgt. Daartoe hebben ze een betonconstructie bedacht die als een soort bouwpakket in elkaar gezet kan worden.maar dat is dan alleen de constructie. Dan moeten er nog muren ramen en deuren in. Oh ja en een dak. Tja die spullen worden niet geleverd. Dus her en der zie je betonnen skeletten staan. Voor de rest is het in dat soort dorpen een grote puinhoop. Ik laat de fotos spreken.

In gesprek met mensen is opvallend hoe enenerzijds de boosheid en het verdriet er is, maar aan de andere kant ook de gelatenheid. Het woord corruptie  komt wel erg vaak voor. De regering beloofd  veel naar de mensen wachten en zien nauwelijks iets van de toegezegde hulp.

Wat PTSS teweeg kan brengen zie je hier uitvergroot voor je. Wat kun dan anders dan stil worden. 

En dan zijn er altijd weer die kinderen. Die beginnende levens. Die kinderen die kunnen lachen die nieuwschierig zijn naar die rare buitenlander.  Die kinderen die je zo graag een stabiel thuis gunt. Die ondanks de situatie gewoon kind blijven. Onwetendheid is soms ook een zegen.

Vandaag dus geen mooie plaatjes.maar wel iets  voor iedereen om over na te denken hoop ik.