Iquique en de Atakama woestijn.

De wekker liep weer erg vroeg af. De Fram lag al aan de kade in Iquique. Er waren wat problemen met de loopplank maar uiteindelijk konden we, na een weer uitgebreid en vooral ook gezellig ontbijt, van boord. Twee bussen stonden klaar dus iedereen had ruim voldoende plek 

De stad ligt ingesloten tussen bergen van 800 tot1000 meter hoog en de oceaan.  Op het breedste punt is het 2 kilometer van strand tot voet bergen.  De bergen zijn kaal. Er groeit werkelijk niets. Het regent dan ook bijna nooit hier. Alles is gort droog. Het is heel vervreemdend dat je geen groen ziet. Geen bomen, gen struiken geen gras, zelfs geen onkruid. Alles is droog en dor. Ondanks dat t waait lijkt het alsof alles blijft liggen. Voetafdrukken in het zand blijven gewoon liggen en lijken dus niet te verwaaien. 

De bussen reden over een prima snelweg naar boven de altoplano op.

Ook hier die zelfde vervreemdende omgeving. Geen vegetatie. De Atakama woestijn laat ons zien wat de droogste woestijn ter wereld is. Droog dus. Heeeeeel droog.

Het doel van de busreis was een bezoek aan twee verlaten salpetermijnen.

Begin jaren dertig verlaten, maar omdat het zo droog is prima geconserveerd. Santa Laura en Humberstone. Twee salpeter mijnen. In Santa Laura is op de fabriek na alles afgebroken, maar in Humberstone staat het hele stadje nog. Woningen, winkels, theater,kerk. Alles is er nog. Weliswaar vervallen maar je krijgt een goed idee hoe het in die jaren moet zijn geweest.

Geen pretje om daar te moeten werken lijkt me. Gelukkig is de moderne mijn, die je vanuit Humberstone kunt zien liggen, wat moderner. Wanneer je hier buiten loopt, en je hebt t niet in de gaten, maar je droogt uit als een gek. Binnen 5 minuten zijn je lippen gort droog. En je moet drinken. Wel een hele ervaring om in dit landschap te lopen. Mooi, maar ik zou het toch niet met de groene Nederlandse weides willen verruilen.

Terug op het schip voor de lunch. In onze hut was er een verrassing. Er zat n hond op de wc. (Zie foto) Een grapje van onze cabin steward Saint Anthony. Om half twee voeren we uit. Het was mooi op het voordek. De zon brandde flink en uit de wind was het prima uit te houden. Een stukje buiten gaat werden de stabilisatoren in werking gesteld en ging de vaart erop.

In de middag heerlijk n uurtje geslapen.

Na het diner, wat vandaag een Italiaans buffet was, met z'n allen een quiz gedaan. Het was weer vreselijk lachen.

Natuurlijk hebben we niet gewonnen want ja, 1 gek kan meer vragen dan 10 wijzen kunnen beantwoorden.

Maar misschien kwam het ook wel ergens anders door.

En er kwam weer een eind aan een prachtige en afwisselende dag.