De rust is terug.

Vanaf de elfde etage uitkijkend over de lichtjes van de stad,en me beseffend dat in al die huizen mensen zijn met hun levens hun problemen, hun zorgen maar ook hun vreugde, laat me weer eens de relativiteit van mijn eigen bestaan zien.

Ik kan wel zeggen en vinden dat ik een gevangene ben, maar er zijn weinig gevangenissen op de wereld met een uitzicht zoals hier.

Langzaam komt de acceptatie van de situatie dus op gang. Gisteravond was ik nog zo boos dat ik helemaal geen oog had voor dat uitzicht wat nu aan mijn voeten ligt. Tja, je kunt maar ergens mee bezig zijn.

Nu kan ik weer genieten, deze zee van lichtjes laat me wegdromen, laat me vredig zijn.  Hoe mooi is het dat ik kan reizen, hoe mooi is het dat ik dit mag zien en ervaren.

En ja, als daar Covid voor nodig was, dan: "let it be".