Op naar Buenos Aires.

Gisteren avond, gingen we nog even n wandelingetje maken. Vlak voor het hotel, struikelde ik over een stoeprand. De buiteling die ik maakte zou een film waard geweest zijn.

Armen en benen vlogen door de lucht en op een of andere miraculeuze wijze kwam ik toch weer op mijn voeten terecht.

Alleen........

Au.....

Shit wat deed dat zeer zeg. De tranen sprongen spontaan mijn ogen uit. 

Mijn arm, mn linker heup en mijn linker been schoten volledig in de kramp of zo. Het deed echt erg veel pijn. Ik schrok.

Toch de wandeling gedaan maar vannacht stil gelegen en dat was geen goed plan.

Weinig geslapen telkens wakker van de pijn.

En het was een waardeloos bed met een del erin.. nou ja we doen t ermee.

Vanochtend was Rini vroeg wakker en deed de gordijnen open. Toen was ik dus ook wakker.

We bedachten ons dat we misschien een bus eerder vanuit Montevideo konden nemen om zo Colon nog even te bekijken.

We besloten dan ook niet in het hotel te ontbijten, maar naar het busstation te gaan. Helaas we konden geen bus eerder krijgen.

Dus in het winkelcentrum boven het busstation ons ontbijt genomen en Bijna vier uur de tijd moeten dooden met wandelen en winkeltjes kijken.

Uiteindelijk om 12.30 de bus in. Mooie plek voorin. Konden de weg goed zien, en die was nadat we Montevideo achter ons hadden gelaten, recht, rechtdoor. 

Twee en een half uur later bereikten we de ferry terminal van Colon.

Daar natuurlijk het gedoe van veiligheidscontrole, paspoort controle en wachten.

De boot deed er een uur en 5 minuten over om de 55 km tussen Colon en Buenos Aires te overbruggen. Ging dus best hard.

Het heeft wel wat om n nieuw land over water binnen te komen. De skyline van BA werd steeds duidelijker. Wat een giga uitgestrekte stad is dit. Het zorgde ervoor dat ik steeds enthousiaster werd.

De boot voer de haven binnen en voer steeds verder de stad in. Grappig om te zien dat de terminal eigenlijk al in de stad ligt 

We mochten van boord. Nou, en wat  er toen gebeurde is eigenlijk niet te beschrijven. Wat een kloten organisatie.

Het duurde ruim een uur voordat we door de douane waren. Iedereen moest door een doolhof van kleine smalle gangetjes. Bij de douane aangekomen moest er een foto gemaakt en worden en vingerafdrukken genomen worden. Jezus wat een gedoe. Ik was er alweer helemaal klaar mee.

Na de douane stonden we plotseling op een stoep. Nergens een ATM. Dus geen locaal geld. Wel een in de rij voor een taxi. Gelukkig hebben we dollars, en die doen het in dit land ook goed.

Nadat we in het hotel aangekomen waren, het was inmiddels na zeven, wilden we wel wat eten en drinken.

Rini wist nog een top restaurant. Daar naartoe en de eerste Argentijnse biefstuk gegeten.

Mijn god wat een klomp vlees. Dat krijg ik echt niet op. Maar heerlijk. De wijn was ook prima.

Nu terug in het hotel, nog wat drinken en heerlijk slapen. Hopenlijk doet de PCM.vannacht in combi met de wijn zijn werk.