Op een brommer

Als je me een jaar geleden gevraagd had waar in welk land de meeste brommers zouden rijden, dan zou ik met volle overtuiging Indonesië  hebben gezegd. Hoe beperk is kennis. Nu weet ik dat het verkeer in Bali 1000% beter is dan in Vietnam.  Er zijn hier ook 1000% minder scooters. 

Vergeleken met ons Nederland  is het hier echter nog steeds een gekkenhuis.

Het was vandaag weer even wennen.  Het huren van een scooter zonder verzekering. Gewoon uitkijken is het devies hier. En ja waarom ook niet? Als iedereen dezelfde instelling heeft (lees:geen verzekering)  kijk je vanzelf wel uit.  Dus wat zijn wij eigenlijk aan het doen in ons kikkerlandje? Verzekerings maatschappijen hebben niet voor niets hele mooie kantoren.

Opletten dus maar wel een beetje opschieten graag. De brommer die ik had ging op het rechte stuk , op de teller, 120 km per uur. Dat was toch wel erg hard op twee kleine bandjes. Ik werd wel een beetje bang. Dus aangezien het zondag was en ik met pensioen ben en dus alle tijd heb, kon het ook wel wat minder snel. Bijkomend voordeel is dan dat je veeel meer van de omgeving ziet. En die omgeving was prachtig. De kuststrook hier is vol met bebouwing.  Maar als je eenmaal de bergen in gaat neem de natuur de overhand. En ja de tropische weelderigheid is altijd weer prachtig om te zien. Als je even stopt en goed kijkt om je heen zal het niet raar zijn als je in iedergeval meer dan 20?soorten planten om je heen ziet. Waarschijnlijk zullen biologen nu wel lachen. Maar goed ik vind 20 al heel veel.  En als vlakkelander zijn heuvels en bergen altijd al fascinerend. Die bergen vragen echter wel wat van je stuurmanskunst. Zeker op zo n brommertje met van die kleine (K) wieltjes.  En oh ja je moet de weg weten want borden die hebben ze hier nog niet uitgevonden.   Het doel van de trip vandaag was de waterval van Munduk. Ik wist dat ik te voet een eind moest dalen voor ik er vanaf de parkeerplaats voor de brommer  was, maar de 35 meter hoge waterval was wel heel erg mooi. Dus lopen maar. Naar beneden gaat nog wel maar de weg terug trok toch een spoor op mijn hart.  Ik had gedacht dat ik, nu ik al 4 maanden gestopt ben met roken, het er beter zou afbrengen maar helaas. Het ging maar niet van harte. Maar goed; eenmaal weer boven en opgedroogd, was mijn volgende doel een fantastisch gelegen restaurant  voor de lunch. Die heb heb ik inmiddels 4x bezocht maar telkens als ik er was waren er wolken. En dus geen uitzicht.

De tent ligt op de top van een berg. Je kunt heeeeeeel erg ver kijken. Je ziet de totale zuidkant van het eiland. 

Het was vandaag helder.. Wat een feest.

En wat kun je dan lang staan te kijken en alles in je opnemen. Dan bestaat de wereld niet meer alleen dat wat je ziet. Magisch.

De lunch was lekker. Maar donkere wolken pakten zich samen en vertelden mij dat ik moest opschieten.  De vorige keer (2jaar terug) ben ik tot op het bot toe nat geworden. 

Ook vandaag had ik geen regenkleding bij me. Het personeel van het restaurant gaf me een meewaardige blik ten afscheid.  Daar ging ik de wolken tegemoet. PRACHTIG. Maar wel wat koud. De weergoden waren met me: het regende niet.

Halverwege de afdaling losten de wolken op en kreeg ik het weer warm.

Ik besloot de kortste weg naar Lovina te nemen. Wetende dat dat ook de steilste  weg is. Leuk hoor om met ware doodsverachting naar beneden te storten op je brommertje. Gelukkig zijn er van die haarspeld bochten dat je wel stapvoets moet.

Veilig bij mijn hotelletje aan gekomen was het wel tijd om even te zwemmen.

Na deze opfrissing een wijntje met een stukje kaas en vanavond lekker vis eten ergens op het strand. Kan een mens nog meer wensen?