Gelukkig nog een dag in BA.

Soms dan bedenk je je dat je zomaar ergens zou kunnen wonen.  Nou, deze stad zou mij als inwoner kunnen verwelkomen, in iedergeval voor een jaar.

Ik zou het hier prima kunnen uithouden. Er is z veel te zien, te doen, en de afwisseling is zo groot dat je volgens mij echt je best moet doen om je te vervelen.

Gisteren middag nog een deel van de route van de blauwbekbus gedaan. Voetbalclub Boca speelde voor het landskampioenschap.

In La Boca zag het zwart van het blauwgeel.

 Bussen vol schreeuwende fans, vlaggen, vuurwerk, gezang. Geweldig wat een sfeer. Straten vol, echt ongelooflijk. Fantastisch.

En ze wonnen!!!!!!!. Dus de stad ging op z'n kop. Wat een geweldige sfeer. Super genieten dus. 

Wat is het mooi zoveel  blijdschap om je heen te voelen.  Zoveel positiviteit. Massa gekte kan dus ook kracht geven. Een pracht ervaring.

We wilden naar cimentario Regoleta naar het graf van Eva Peron. De gozer van de blauwbekbus, vertelde ons dat we ergens uit moesten stappen en dan n paar blokken lopen.

Zo gezegd zo gedaan.

Helaas, mijn telefoon begaf het(niet opgeladen de nacht ervoor) geen Google maps dus en Rini had de kaart van de stad even vergeten mee te nemen. 

Waar zijn we en hoe moeten we lopen???

Het meest slimme om dan te doen is een taxi aan te houden en niet te lopen maar te rijden.  Dus wij in ons beste Spaans zeggen waar we naar toe wilden. En die taxi chauffeur wees naar een muur aan de overkant van de weg, en weigerde verder iets te doen. Veel woorden, waaruit we uiteindelijk opmaakte dat we er al waren.

Nou dat was dus  het kortste zitje in een taxi ooit. We stapten uit en liepen naar de ingang van de begraafplaats. Schaamtevol maar vreselijk lachen.

De begraafplaats. Is indrukwekkend. Meer dan 6000 mausolea. De een met nog meer beelden dan de ander. Wat een andere manier om met de dood om te gaan dan bij ons. Wat een architecturaal feest om hier rond te lopen. De ene verbazing volgt op de ander. De kisten van de laatst bijgezeten staan in het zicht. De oudere kisten staan dieper in de tombes. Grappig om te ontdekken hoe e.e.a. in zijn werk gaat.

Het graf van Evita Peron is sober maar zeker indrukwekkend. Nog steeds worden er bedankbriefjes tussen de deuren geklemt. Nog steeds leggen mensen er bloemen neer.  Mooi om te zien dat goed doen nooit voor niks is. Natuurlijk was ook zij geen engel, maar ze kwam wel op voor datgene waar ze in geloofde. 

Buiten de begraafplaats een biertje in de zon gedronken. Daarna met een taxi naar het hotel terug.

Rini wilde naar een Italiaans restaurant. Onderweg veel Boca fans al zingend en lallend tegengekomen.

Het eten was prima. Daarna naar Plaza Dorego. Daar waar de gewone man(en vrouw) de tango danst op het plein.

FANTASTISCH.

Het was zo mooi om te zien, en om te horen,  het deed zoveel herinneringen boven komen, het maakte me eenzaam maar tegelijkertijd ook heel gelukkig. Een traantje liep over mijn wang. Wat een mooie avond, wat een prachtige reis. Wat heb ik het goed.

Wat zou ik dit graag met iedereen willen delen.